Εικοσιοκτώ, εικοσιεννιά, τριάντα.

Όταν είμαι νευρικός, μετράω σφαίρες. Είναι καλό να είσαι προετοιμασμένος. Τις ξαναβάζω μηχανικά στο γεμιστήρα, βάζω τη γεμιστήρα στη Μπερέτα και τραβάω το κλείστρο. Οι άλλοι με κοιτάνε ύποπτα. Θα μπορούσα να πω τίποτα για να τους ηρεμήσω, να τους δείξω ότι δεν είμαι τρελός, αλλά δε θέλω. Καλύτερα έτσι, άστους στην τσίτα να συνιθίζουν. Ξαναβγάζω τη γεμιστήρα, τραβάω το κλείστρο και πιάνω τη σφαίρα στον αέρα. Ρευστές κινήσεις, έτσι πρέπει. Όσο πιο ρευστές, τόσο καλύτερα.

Πράξη 1η

Σκηνή 3η. Αθήνα, στο δρόμο έξω από το αεροδρόμιο.

Ο Μο και ο Ζείδωρος μπαίνουν στη σκηνή φουριόζοι. Μέσα στην είσοδο του νεοκλασσικού, ο Ντομένικο έχει αναλάβει έλεγχο της κατάστασης με αιματηρά αποτελέσματα αλλά ευτυχώς χωρίς απώλειες. Μία ανάκριση και μία γρήγορη έρευνα του σπιτιού παρέχει είσοδο στο γκαράζ. Εκεί οι επίδοξοι διασώστες βρίσκουν το πτώμα του Ερμέ παλουκωμένο μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο και ένα μαύρο 4×4 με φιμέ τζάμια να περιμένει.

“Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
αγιασθήτω το όνομά Σου,
ελθέτω η Βασιλεία σου,
γενηθήτω το θέλημά σου
ως εν ουρανώ και επί της γης."

Δέκα μήνες, δύο βδομάδες και τρείς μέρες.

Έρχεται χειμώνας. Μπορεί να έχει έρθει ήδη, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω διαφορά. Πέρισυ τέτοια εποχή θα φόραγα τα ζεστά μου για να μη με πιάνει το κρύο. Πάντα κρύωνα εύκολα. Τώρα ο καιρός δε με πειράζει, κρυώνω πάντα αλλά με ένα μουδιασμένο τρόπο που δεν τρυπάει το δέρμα. Μόνο την καρδιά.

Εντός του παζαριού επικρατεί πανδαιμόνιο. Πλάσματα βγαλμένα από παραμύθια και ιστορίες τρόμου γυρνοβολούν και εμπορεύονται αψηφώντας κάθε αμφιβολία για την ύπαρξή τους. Αιθέριες μορφές και τριχωτά πλάσματα, σάτυροι και στοιχειά, μέχρι και ένας νάνος βρίσκεται σε μία γωνία δίπλα σε ένα κλουβί και ψάχνει αγοραστή για το αλυσοδεμένο γέτι που κάθεται μέσα.

“Χριστέ μου, Χριστέ μου, Χριστέ μου…”

Τον ακούω να ψελλίζει καθώς τρέχει λαχανιασμένος. Ο κακόμοιρος μπάσταρδος έχει ξεχάσει ότι δεν είναι ανάγκη να αναπνέει πλέον.

“Χριστέ μου, Χριστέ μου, Χριστέ μου…”

Σα να ψέλνει βιαστικά. Το ποδοβολητό του ακούγεται σε όλη τη γειτονιά αλλά λογικά δε θα τραβήξει προσοχή. Όλοι εδώ γύρω έχουν συνηθίσει να ακούνε τέτοια ταραχή. Απλά τους νανουρίζει πλέον. Τον βλέπω να στρίβει σε ένα σοκάκι ενώ ο θόρυβος της μηχανής από πίσω του πλησιάζει. Από την ταράτσα που έχω κουρνιάσει βλέπω τον προβολέα να προηγείται της μηχανής που στρίβει και τον καταδιώκει. Το ποπκορν μου λείπει, τόσο ανάλγητος είμαι.

Έχοντας αφήσει πίσω τους την πρώτη τους συνάντηση με ένα φαινομενικά φιλικό γηραιό, η αταίριαστη ομάδα επιστρέφει στα καταφύγιά της για να αναδιοργανωθεί. Ο Ντομένικο αρνείται να δεχτεί την αλήθεια ότι όλοι του οι σύνδεσμοι έχουν εξαφανιστεί, μάταια όμως. Αποφασισμένος να ξαναβγεί στον κόσμο και να δικτυωθεί, διακόπτει τη νυχτερινή γυμναστική της Νατάσα και ζητάει τη βοήθειά της. Προτείνοντας να επισκεφτούν το μυστικό Παζάρι που εδρεύει στο κέντρο της Αθήνας, κανονίζουν μία συνάντηση και καλούν τη Ρενέ, σκεπτόμενοι ότι μία εκδρομή στις απόκρυφες γωνίες της πόλης θα ωφελήσει και την εξόριστη, αν πρόκειται να μείνει στην μακρινή πατρίδα της από δω και στο εξής.

Φίλτατε Αριστοτέλη χαίρε,

Θα ξεκινήσω ανακαλώντας πόσο ευχάριστο διάλειμμα είναι για μένα η αλληλογραφία μας αυτή, ιδιαιτέρως δεδομένης της μορφής της. Δεν είναι πολλές οι ευκαιρίες που έχω πλέον να ακουμπήσω πένα σε χαρτί, χαμένος καθώς είμαι ανάμεσα σε υποτακτικούς που περιμένουν να σκουπίσουν το κάθισμα που κάθομαι (πόσο μάλλον να με αφήσουν να γράψω ο ίδιος το οτιδήποτε) και σε μηχανές που φτύνουν γράμματα και αριθμούς σε παράθυρα. Ναι, γνωρίζω τη φύση και τη χρησιμότητα των υπολογιστών, δεν είμαι δα τόσο δέσμιος της ηλικίας μου! Αλλά αν μπορώ να χαρίσω στον εαυτό μου κάποιες πολυτέλειες, ας είναι μία από αυτές η εμμονή μου με την παράδοση. Ότι δεν κάνεις με τα χέρια σου δεν έχει αξία έλεγε ο πατέρας μου και μιας και αυτό είναι το μόνο πράγμα που θυμάμαι από αυτόν μετά από τόσο καιρό, σκοπεύω το τιμήσω.

Αθήνα, Νοέμβριος 2011

Η Ρενέ προσγειώνεται στην Αθήνα συνοδεία του πιστού της σωματοφύλακα, Mo. Πίσω της έχει αφήσει τα χαλάσματα μιας ζωής και μιας όχι και τόσο ζωής μέσα στα φώτα της δημοσιότητας. Μπροστά της, μία ύπαρξη ινκόγκνιτο εξορίας στα χαλάσματα μιας πόλης που δεν ξέρει ότι βρίσκεται σε πόλεμο.

Ο Ντομένικο καταφτάνει στην πόλη που εγκατέλειψε πριν πέντε χρόνια σχεδόν γυμνός και ταλαιπωρημένος έχοντας επιβιώσει άλλη μία σε μία μεγάλη σειρά αντιπαραθέσεων με πράκτορες της Σαμπάτ. Όταν έφυγε ήταν σωτήρας και ευεργέτης, τώρα απλά άλλος ένας τυχάρπαστος με φιλοδοξίες, άγνωστος σε όλους εκτός από ελάχιστους, παλιούς φίλους, σύμμαχους και συνεργάτες. Αν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ωμόαιμη κοινωνία.

Η Ερχόμενη Καταιγίδα

Α, Αθήνα. Μία εκ των γηραιότερων πόλεων της γηραιότερης των ηπείρων. Πατρίδα του Παρθενώνα, προστατευόμενη της θεάς της σοφίας και ορμητήριο των Αχαιών στην αρχαιότητα. Μία πόλη που έχει περάσει κατοχή από τους Ρωμαίους, τους Φράγκους, τους Οθωμανούς και πλέον από ένα κογλομεράτο ξένων συμφερόντων που καθοδηγούν την ανάπτυξή της, ή καλύτερα, την έλλειψη αυτής. Ετούτη η πόλη δεν είναι ξένη στο σκότος. Από την ίδρυσή της σαν φέουδο του Σετίτη Κέκρωπα μέχρι τη σημερινή της ταλαιπωρημένη υπόσταση ως το τελευταίο ορμητήριο της Καμαρίλα πριν τη Μικρά Ασία, η Αθήνα έχει πλούσια ιστορία γραμμένη μέσα στη νύχτα.